Ey insan, her sözü dinleme.
Uyandır kalbindeki gözü.
Zahiri asıl sanma!
Sırdır alemin özü.
Her bakan göremez.
Kalplerde hep analar var.
Babalar ise kalplere izar.
Sarar bala’yı ana kucağı,
Korur, babanın gönül ocağı.
Dünyanın kurgusu imtihanmış,
İnsan, ne ederse onu yaşarmış.
Üzülmeye, şikayete gerek yok,
Esbabı kendi hazırlarmış.
Koymuşlar önüme boş bir tencere,
Hadi doyur diyorlar karnını.
Kendini dahi doyuramayan tencere,
Nasıl doyurur elalemin karnını.
Bir “cennet” düşünürüm, mazlumlara vatan olsun.
Bir “cehennem” düşünürüm, kâfirlere barınak olsun.
Bir “hayat” düşünürüm, insanlar onda mutlu olsun.
Bir “gün” düşünürüm, her ânı aydınlık olsun.
Bir “memleket” düşünürüm, insanlık onda değer bulsun.
Bir “devlet” düşünürüm, güçlü ama âdil olsun.
Allah var, keder yok tasa yok.
O’na teslim olana korku yok.
Yaratılışta fesada yer yok.
Görmez misin? Evrendeki düzeni.
Yaratmış Yüce Yaradan gezegenleri,
Gelmişiz fani Dünya’ya,
İmtihan edilmek için hayata,
Derler, koştur ama bağlanma.
Olmak mı zor, olmamak mı?
Çekersin çileleri bir bir,
Gönül karmakarışık,
Duygular olmuş harab.
Ortada kalan ise,
Fani, basit bir cesed.
Cesed dünyaya meyl,
Gün gelir dün geçer
Ömür sermayen biter
Hafızayı beşer tıkanır kalır
Herşey bir yalan olur.
Ortaya çıkar bütün yalanlar
Gül varsa diken vardır.
Kolaylıklar zorluktadır.
Zaman akar gider,
Geçmeyen dakikalar vardır.
Gönül, ferahlık ister.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!