Ekmek Teknesi Şiiri - İhsan Yılmaz

“Ekmek Teknesi”

Hayatın ağır yükü çöktü omuzlarıma,
Çeke çeke çekiyorum ekmek teknemi,
Bir lokma sıcak ekmeği kazanabilmek için
Sabahın köründe düşüyorum Amed’in dar sokaklarına.

Tek Kapı’dan geçer rüzgâr, taşına sinmiş yoksul hikâyeler,
Her adımda bir ömür daha eskir ayaklarım.
Kaldırımlar tanır beni, yağmur tanır,
Bir de açlığın yakasına yapıştığı yoksul çocuklar…

Geceden kalma soğukla ellerim titrer,
Ama umudun sıcaklığı çöker yüreğime.
Bu şehir benim evim, bu bedenler benim alın terim,
Diyarbakır’ın taşında çarpar kalbimin sesi.

Ben yürürüm, dünya ağırdır, zaman yorgun,
Ama rızkın yolunda eğilmez başım.
Bir ömrü taşıyorum bu iki tekerin arasında —
Kimi görmez, kimi bilmez,
Ama Amed bilir…
Benim hikâyem bu sokaklarda sızlar,
Bu sokaklarda direnir,
Bu sokaklarda yaşar.
Aralık / 2025