Ekmeği tuza bandırmak
Çok duymuştum: Sabırlı insan ekmeği tuza bandırır yer, acılarını dertlerini kimseyle paylaşmaz… Bu gerçekte bir deyimdi.
Arkadaşımı tanıyalı çok zaman olmuştu, gösterişten uzak son derece, alçak gönüllü tavrı insana güven verirdi. Çok güçlü sezgileri vardı. Öfkesi kadar şev katıda güçlüydü.
Ruhunun derinlilerinde büyük fırtınalar kopmasına rağmen, dış görünüşü gayet sakindi. Kitaplar arasında gezinirken evreni dolaşır, ufolarla arkadaşlık kurar, şarkılar söyler bülbülleri kıskandırırdı!
Aynı dili konuşan bir arkadaşımız daha vardı: sık, sık görüşür, sohbete başladığımızda kısır geceye güneş doğurturduk… Birde bakardık ki, şafak söküyor. Kızıl bir aydınlık durmadan şekillenen bir gökyüzü. Bitkilerin üstünde şebnem damlacıkları, güne kirlenmemiş bir sabahla başlardık.
Böyle mi görünür gökyüzü her zaman?
Her zaman güzel mi bu kadar,
Bu eşya, bu pencere?
Değil,
Vallahi değil;
