Ejderha Şiiri - Mehmet Fuat Atalayer

O kadar da ayrıcalık değil
Güneşin doğuşunu görmek
Ya da yaşamak sadece gündüzde
Hep doğuya gidersen
Işık olur sadece…

Marifet,
Karanlıkta ayakta kalmak;
Zincire vurulduğunda,
Çaresiz kaldığında;
Düştüğünde
Sadece düşman olur çevrende,
Dost bulamazsın…
Zaten yoktur…

Ruhumu,
Gölgelerle doldurdum
Kanım dahi buz kesmiş,
Kalbimi uzun zaman önce kaybettim
Önce ateş sonra suyla yıkandım
Örs üzerinde
En ağır çekiçle dövdüler bedenimi
Öfke
Hücrelerimde yapıtaşım artık
Işık?
Son kırıntılarını
Son akşamımda yakamozlarına gömdüm
Bilinmeyen bir denizin…

Sadece dağlar eşlik eder bana
Gıptayla baktıklarını bilirim
insanların
Ve korktuklarını
Gözleri kaçacak delik arar
Bedenlerinden önce
Gördüklerinde beni
Kanatlarım gökyüzünü perdeler;
Kabusları olurum…

Çok düşmanım oldu benim
Hepsini ezdim
Tereddüt etmedim
Üzülmedim
Sildim
Düşünebildiğiniz
En yüksek zirvede
Bütün heybetimle
Bir başımayım
Bu kaderim
Gözlerim yorgun
Ruhumla yüzleşirim
Geçmiş bana orada yetişir
Sadece bir an
Belki bir pişmanlık duyarım
O kadar,
Yaşananlar benim kararlarım
Keşke demedim…

Ruhum gölge
Kanım buz kesmiş
Öfkeliyim,
Gururlu,
Ölümlü
Bir ejderha
Yalnız gün batımında…