gece
ansızın ayrılırdı gökyüzümden
seni kimseler bilmezken bulacağım diye mırıldanırdım
sır, hani şu sarıp sarmalamakla meşhur
kimsesizliği başına taç ettiren hakikat
işte o, onlar, onlardan biri
seni bana karşılıyor olmalıydı
her neyse gözümü gönlümü buğulayan
intiharını verdim çoktan!
tam da
geçgin saatler ömrüme kancalanırken
alaboradır ruh denen gemi
insanlar, hayvanlar, birtakım nebatat
gönül denizine işgaliye vermiştir bunlar
beni anlamanın hatrına sahip çık
çünkü ben alnından öperim çocukları
kendimi alelade bir deyişle anlatamam
sözü öz'leyişimin ardında neler var bilsen
bu konuşmalar
hiç olmadığı kadar seninse
hiç susmadığım kadar ağlayan sözler olacak şiirimin satırlarında
ve benden
şimdiye mektuplar; yalnız, yağışlı, çığırtkan
bir çağrıdır bu ömür çiçeği,
solmadan ekil mezarıma
...
Kayıt Tarihi : 1.5.2025 03:58:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!