Eğilip bükülürken Şiiri - Murat Ülkü

Eğilip bükülürken ömrün ince beli,
Ah, bilseydim çok ağırdır bu yükün bedeli.
Oysa taş sandım ben omuzumdaki dağı,
Bir nefes vermezdim, bilseydim cesaret hayatın tuzağı.

Gözlerimde erken çöken sis, saçlarımda ak,
Bu kadar erken miydi ulan perdeyi kapatmak?
Tüm o koşuşturma, onca heba edilen can,
Bir dize yâr etmezdim, bilseydim olacağım sona pişman.

Yine de... Duvarların sessiz, soğuk yüzüne,
Kendi sesimle sordum kalbimin gözüne:
Sen ki, ağlayarak yattın en zifiri gece,
Yine de yazdın, her şafakta gülen bir hece.

Zorunlusun sen bu tiyatroyu oynamaya,
Kendini her sabah yeniden toparlamaya.
Başkasının nefesi değil senin dayanağın;
Söyle şimdi, Başka neye ihtiyacın olabilir ki senin!

Kimse sormadı ki, yorgun musun, yaralı mı?
Sadece bekledi herkes, kalbim akmı karamı.
Her düşüşte kalkmak, tek başına bilirsin,
Demek ki, sen kendine kendi elinle örülmüş çelikten ipeksin.

Yıkılan her hayalin molozunu taşıdın,
Yine de o enkazdan bir umut fışkırttın.
İnsanlar gelir geçer, bir gölge misali,
Yine de sen varsın, kendi ruhuna tek vefalı.

Şimdi bu yolda tek tabanca, dimdik dur,
Geçmişe bir çizgi çek, geleceğe doğru yürü ve vur!
Omuzlarındaki yük artık sana şeref,
Sen, her şeye rağmen ayaktasın yakındır hedef.

Kimseye yaslanma, kimseye güvenme sakın,
Bilirsin, en büyük dostun, en derin sırrın:
Aynada sana bakan o yorgun ama mağrur yüz;
Kime ihtiyacın var? Sensin kendine tek ve kâmil öz!

Ne bir alkış bekledin, ne de bir ağıt sesin,
Her fırtınanın ardından kendi sesinle dinlendi nefesin.
Şimdi bak geriye, ne kaldı ki o telaştan?
Bir fırtına sonrası, parampa ça kırılmış camdan.

Gözyaşın, senin kalkanın, göğsün, senin zırhın,
Anladın ki bu meydan, sadece senin sırrın.
Korku denen o gölge artık sana yabancı,
Sen o karanlıkta yanan tek, sönmez ışıksın inanki.

Şimdi bu zafer senin, bu yorgunluk senin,
Ne anlar ki derdini, o kalabalık ne yapsın,
Şahit arama, sen ki, her düştüğünde yeniden doğdun,
Kalem sende kağıt sende, en büyük güç sensin.

Artık kimseye değil, sadece kendine borçlusun,
Bu son perde kalkarken, ruhun konuşsun.
Başkası yaranı saracak diye boşuna bekleyemezsin,;
Kime ihtiyacın olabilir ki senin? En gerekli sana sensin...