Efsanelerin Savaşı Şiiri - İbrahim Yay

Nisanın son günü, seneye kadar bugün,
Geriye alabileceğim tek şey olsa keşke dün,
Ne seni yanımdan ayırırdım ne de kendimi,
Hayatımızı çaresiz, kaplarken sadece hüzün...

Yanımda ol hep, bana dokunmak için gözlerini aç,
Aynı yolda her şeye göğüs gererken; aniden kaç,
Farklı biri olduğumda, boşa gitmesin umudumuz,
Hayatımı karşıma aldığımda gözünden akan yaş,
Bizsiz de olsa her daim sadece bir anlamı olsun.

Benim de öğrenmeme izin ver sorgulamam için,
Etrafımda olan onca katliamın içinde her şeyden...
Her birinden ben sorumluyken bilmek istiyorum;
Kurtuluşumuz için şüphem olmasın savaşırken.

Korku denilen hissi senin yanında yabancıladım,
Bana verdiklerin ve kattıkların yüceltti beni.
İlerliyorken sağlam adımlarımla, durdurulamazım.
Gidiyorum, hiçbir şey beni engelleyemeyecek gibi.

Muhteşem bir his ve yanında kanlı bir kara sis...
Tek basamak kaldı çıktığımız kırmızı merdivende.
Ne bir varlık ne de bir hiçlikten ibaret karşımdaki,
Al al doyumsuz gözleri bir kere bile kapanmıyor,
İzliyor olacakları, savaşımızı ve bizi kışkırtıyor,
İstiyor en az bizim kadar sınırlarını zorlamayı,
İlk adımı kimin attığını göremeyecek kadar hızlı,
Bir savaş başlıyor ordusuz, kayıtsız, kayıpsız...
Sonunda bile her şeye direnen canlı benimsiyor,
Bizim tarafımızdan yenilebilecek zorunlu hakkı...

With Music: Vosai & Riell - Get My Way