Eflatunik Şiiri - Aylirite Zeleza

kendimi hep iç cebime koymuş
kalan ne varsa ön ceplere doldurmuşum
içimde bir delik
hava alıyor
dibe çöküyorum
giden her şeyin yerine
dibe çöküyorum
dibe çöküyorum
duruyorum
dibe çöküyorum, diyorum.

beni kimse tanımasın diye gelmişim dünyaya
''seni tanıyanın aklında bulanık kalırsın sen''
diye yükselen seslerin arasından geçerek gelmişim
yürüyemezsin demişler üstüne yürümüşüm
yetişemezsin demişler yetmemiş geçmişim
ama
yaşa demişler de inadına ölmüşüm sanki.
konuşacak hiçbir şeyim yok sanıyorum
yanılgı
konuşacak hiç kimsem yokmuş.
bu teklik bu tenhalık şu kör edici beyazlık
mahzeninde sağır olduğum benzersiz kasırga
şimdisi ölümsüz, eskisi kor, bakışı mağrur.
sesler geliyor, nereden diye yöneliyorum
uzun bir nöbete giden kalbim
içimin susmayan dili
en hakiki taarruz.

bir de sakin
bir ben uzağım sanki
her şeye en yakınken
her yerin en istenmeyeni
her yerin ilk vazgeçeceği
bir ben
uzağım
sanki.
yağmur mu yağıyor
ben mi yağmak istiyorum
yağmur mu yağıyor
ben mi ağlıyorum
yağmur mu yağıyor
yoksa bir kalp mi taşıyorum
ya da bir kalplik taşıyorum
bilmiyorum.

görüyorum
aşkın görüntüsünü şehrin gürültüsünde
seni senden önce şiirlerinle.
tersinden başladım okumaya
tersinden başladım son dizeleri dokumaya
maviyle doldurdum yüreğimi
kırmızıya boyadım ellerimi kanla
bileğimde kusursuzca parlayan kanla
karışmak istiyorum anla
bilmiyorum ne zaman biter bu görev
tek bir şey var
ve tek bir şey için yer var içimde,