Efendim Şiiri - Burak Göç

Nur yüzlü sultan adalet asrına yürüdü
Mazlumun hakki için zalimin kasrına yürüdü
Onunla coştu, onunla yandı gönüller
Biçare insanlık kendi vasfına yürüdü
Onunla bilindi nurâni denge
Yokluk ve varlık kavuştu âhenge
Onunla vuslata, onunla cenge
Onunla kalbimiz aslına yürüdü
Aklın hikmeti, kalbin irfanı
Tarihin unutulmuş, eskimiş şânı
Habil'in Ölümü, Nuh'un tufânı
Onunla âkılların aklına yürüdü
İhtişam, intizam, sanat ve hikmet
Rahmetin tecellisi, tükenmez nimet
Sâfi niyet , sermedi bilet
Hep onunla verildi, vaktine yürüdü
Onunla aydınlandı ümitler ufukta
Kalbimiz onunla, ebedi nokta
Zaman denilen bilinmez boşlukta
Onunla vaktini bildi, takvîme yürüdü
Efendisi âlemin ve kendisi âlemin
Cevheri, özü, incisi alemin
Aşkla sarılı gül goncası alemin
Küfür ve dalaletin aksine yürüdü
Bizimle bizden, bizim efendimiz
Kime ne bizden, o bizim efendimiz
Biz ki bütün kâinat, cümle mevcudat
Şahidiz, sonsuzluğun son haddine yürüdü
Bütün güzel vasıfların kıblesi onda
Cümle kemal noktanın, cümlesi onda
Onda aranan iklimin ruhu
O ezeldeki tüm ruhların akdine yürüdü
Suretinde güzellik, siretinde güzellik
Daha doğduğunda niyetinde güzellik
İstidadında, kabiliyetinde güzellik
Güzellikleri, Rabbine takdime yürüdü
Efendim şanın, efendim şöhretin
Efendim imanın, efendim kudretin
Efendim artık sana olan hasretin
Hududu kalmadı, Hak dine yürüdü
O geldi, getirdi nurlu bir hayat
O anlattı, şenlendi semavat
Dedi, söyledi, mest etti de
Sonra arşa yükseldi, Rabbine yürüdü