Efendim Şiiri - Yavuz Selim Bulut

Gençlik zamanda eridi,
Ömür dicle nehri gibi
Yağan dağa karı eritti
Hayat misafirdi gitti

Dolu çeşmeler şimdi damla vermez
Bir nefese sığan selavat şimdi bitmez
Yol uzun demiştik meğer kısaymış
Gölgelik arayan, ağaç bulamaz şimdi

Yorulduk yükün ağırlığı gam dağı
Güller göçmüş bu alemden bülbül mezarlı
Gözler de düşmüş görmez ahvalı
Mazi can mı verdi ses gelmiyor

Heyhat duman vardı gözlerde
Oda kayboldu sinelerde
Büyüklerin yeri şu can kafesimde
Zikri kaldı şu hal dilimde

Nasıl içtim bir solukta şu ömrü
Rüzgâr esti figanım ahıma küstü
Kalem deftere elemli küstü
Bir ömür hayata nefessiz küstü

Madem cihanda ayrılık vardı
Neden ayrılığa vuslat bağlanmadı
Sohbeti ruha sürüp hicrana uçtun
Geriye kalan aşkı nasıl taşır

Sorular hep benden ey nazlı yâr
Dişlerimle dilimi ısırdım sesiz hâl
Bulutsuz gecelere damla seferliyim
Yağdırdın hicranlı çöllere dertliyim

Bari acı halime biraz su ver ruhuma
O da aksın gözümden yaş diye
Feryadı yasak ettin imtihan diye
Bari cemalini gözlere sır eyleme

Eylersin ruhumu cihanda garip
Seher yeli fırtınaya mı talip
Yıldızlar güneşin doğuşuna can verip
Elinden perdesiz kimelere nasip

Yanardağdım, küllerim dertlerimdi
Üfüledin savruldu yüreğim eridi
Hicran vurdu buz deryasına döndüm
Yaza kışı bağlama efendim