Hiç korkmadım
Seni seviyorum demekten.
Dilime kolay geldi belki
Ama kalbime ağır da olsa,
Taşıdım seni,
Göğsümde hem yara, hem umut gibi.
Geldin,
Bir kelâm ettin — umut oldum.
Gittin,
Bir iz bıraktın — susup kaldım.
Ne sevdin beni, ne bıraktın tam.
Benimle dem sürmek değil murâdım,
Her heves bir vaktin ömrüdür, geçer.
Bir adam gerek ki duruşu sükûnet,
Gölgesi bile gamdan âzâde geçer.
Naz ile eğlensin istemem ben,
Yoruldum…
Güçlü olmaktan, dik durmaktan,
Hep “iyiymiş” gibi yapmaktan.
Omzuma yük düşer, kimse sormaz:
“Sen nasılsın?”
Rüyalarıma uğra biraz, olur mu?
Bir gece sessizce gel, otur yanıma.
Ne bir söz gerek, ne de vakit uzun,
Sadece yüzünü göreyim azıcık…
Sen gideli sanki çocuk yanım sustu,
Boşluğa da bakarım,
Karanlığa da alışırım zamanla.
Yeter ki bir umut olsun ucunda —
Bir ses, bir adım, bir niyet.
Ben beklemeyi bilirim.
Siyah beyaz
Rakı içtiğimiz bir fotoğrafımız olsun,
Renk olmasın—
Çünkü neşemiz gölgelerde kalsın istiyorum,
Sadece seninle bilen,
Sadece gözlerimizden anlayan bir şey olsun.
İlk bisiklet sürmeyi dedem öğretti,
“Bak,” dedi, “tutuyorum arkamdan,”
Tekerlekler titrerken, yürek çarparken
Ben sokağın köşesini çoktan dönmüştüm
Ama o çoktan bırakmıştı ellerini.
Su içmeyi unuturum hep,
Günler geçer, dudaklarım kurur fark etmem,
Ama senin hatıralarını—
Bir yudum gibi içimde taşırım, unutamam.
Bazı günler yemek yemem,
Uyuyamıyorum sevgilim
Uyuyamıyorum hâlâ
Sen uyuyabiliyor musun?
Yoksa kiminle uyuyorsun, sevgilim?
Ben uyuyamıyorum
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!