Ecelgene Şiiri - Halil İbrahim Yılmazer

Solgun ateşe rakseden,
Bir çingenenin eteklerindeki,
Çiçek motiflerinden savruluyor ateşe
Ümitlerim...
Yere konamadan yanıyorlar birer birer.
Ve dikkatli bak!
Toprak değil topuklarıyla ezdiği.
Kelimelerim...

Hüzün gibi sessizler oysa.
Ölüm değmiş bir ağaç gibi kuru.
Ezgileri sesleri yok.
Epey oldu kafiyelerinden arınalı.

Aslında göz değil o sürmelerin ardındakiler.
Benim İsrafilim.
Gülecekler...
Bir kıyamet kopacak
Ve bir ben yanacağım yalnız.

Her kıvılcımına değerdi oysa.
Bir gülselerdi,
Yanmanın tadına varırdım.
Belki tekrar dillenirdi kelimelerim.
Sırf o raksetsin diye,
Şiiri külliyen bırakır,
Şarkı yazardım...