Ece Abi Şiiri - Koray Feyiz

Akşam oluyor doğduğum küçük bir kasaba için,
Benim ülkemde şimdi,
Kaya gibi bir yürek taşıyorum ben
Vurunca göğsüme elim acıyor,
İçimde çok söz var,ancak konuşamıyorum.

Saklıyorum yüzümü karanlık bir sakalla
Dökülüyor çürüyen bir dalın üstündeki kabuk.

Ece abi öldü,“herkes ölür ama gerçekten yaşamaz”
Babam öyle diyor.

Boş bir parkta; otların ucu tutuşurken
Bir soğuk mermer canavarın içinde
Tıpkı ülserli bir midede eriyen bir sap maydonoz gibi
Eriyip giden kuğular için,
Omuzlarımda taşıdığım yaralı bir ilkyaz.

Yüreğimde dinmeyen bir lav akıntısı için,
Bir parça yeşil ve sonsuzluğun basamaklarında
Yuvarlanan zavallı bir yıldız için,
Verilmeyi bekleyen bir çiçek için,
Ölü bir sevgiliye.

Akşam oluyor,
Bir kavak gölgesi,durgun bir dere,
En güzel yatağındır senin şimdi,
Ece abi.