Ebû Lehebler’e Şiiri - Mustafa Bulan

Ne insanlar var, birbirinden havalı
Şu soyunu sopunu överde över.
Soyunda olsa da delisi aptalı
Dönüp bakmaz bunlara, överde över.

Kimi soylu boylu, kiminin yok nesli!
Soyda; zeki, aptal, iyi, kötü, deli
Çıksa da yine eşit anılmaz hepsi...
Malı, mülkü, ünvanı; överde över.

Bakın zengine, makam sahiplerine,
Hele düğününe ve cenazesine,
Düşünürüm neden kalabalık diye;
Kalabalık onları, överde över(!)

Düğünü geçtim, olur gelmeseniz de,
İnsan bir selam verir fakir meyyite...
Gerçek görünse de musalla üstünde
Yine de hoca, eşitler mi eşitler.

Ölüm bu! Adildir, herkesi eşitler;
Zengin fakir ayırmaz, bir kuyu yeter!
Diyemezsin; “isterim köşkler, ipekler”;
Kara toprak fakiri, sevdi mi sever!

Garibana ağlarken üç beş gelenler
Zenginlere ağlayamaz gelen binler…
Siyah gözlük altında saklanmış gözler
Üzgün üzgün bakmayı, sever mi sever(!)

“Ölmedi son şakasını yaptı” diye
Sallarlar medyaya bir kaç hikaye.
Güleriz Cem Yılmaz’ın bu sözlerine;
Mizahın konusuna, girer mi girer.

Haksızlık olmasın, gelen var fakire;
Politik tipler geçerek en önlere
Çekerler musalladan bir kaç poz kare
Sonra Sosyal medyaya, geçer mi geçer(!)

Yeter ki insanda nesep sahih olsun;
Şu soy sop tartışması artık son bulsun.
Olacaksa soysuz; tutarsızlar olsun!
Yalancılar insanı, gerer mi gerer!

İstersen de kendine; peygamber soyu;
Ebu Leheb de soyun, unutma bunu!
Bunları aptalca bulur Bulamoğlu;
İnsanım diyenleri, sever mi sever!

Pendik/15.01.2022