Ebruli Şiiri - Celal Nadir Açıkgöz

Tabiatının en vefakar olgularından öpüyorum Ebruli
Bir kent ışığının ayazından, dumura uğramış topraklardan fışkırarak yazıyorum
Az önce uzak şehirlere giden otobüsü devirdim geldim
Atlı karıncalara bindim, şeker kamışlarının arasından gökyüzünü seyrettim
Tuttum bir yalnızlığı en kadim yerinden tutuşturdum
Bize yakışması için Kaf dağlarının ardından en güzel kelimeleri buldum
Ve sonra gerektiği kadar sustum..

Ah benim asırlardır beklenen zaferim, kurtuluşum
Sen böyle ömrünün en çiçek çağında, güzelliğinin ergen oluşunda
Böyle ki sen saçlarının en dalgalı, rüzgara en yakışan yanıyla
Bir kibrit çakışı gibi geçtin hayatımdan.
Senin şu ürkek adımların yok mu? Katmer açan gonca güllerin yok mu?
Senin umutlu, yürekli oluşun yok mu?
Her şeye ama her şeye karşı dimdik duruşun yok mu?
Bir ihtimal kapalı gözlerim, aydınlığının en kuytusuna çakılmanı isterim
Bir acziyettir ki nefes alamam hani, göğsüm daralır davam kapanır
Haydi çoşkun ırmaklar gibi taş gel, montunu askıya as gel
Çayımız soğumasın.
Ah benim her zerresine mağlup olduğum
Tabiatının en vefakar olgularından öpüyorum…

Şimdi limanlar su alan gemileri karşılar, yollar lastiği patlak otomobilleri kucaklar
Biz vuslat deriz son deriz, şimdi anneler çocuklarını uğurlar
Bazı yazın ortasını bazı mayıslarla karıştırıp yine de çok sevdik deriz
Ah benim savaşına er olduğum, yorgunluğum
Biz böyle dağlı, patiskalı, otobüslü epeyce uzaklığı aramıza alarak
böyle biz tüm coğrafya atlaslarında belirlediğimiz noktalara kaçarak
Rahman ve Rahim olan Allah’ın adıyla başlayarak her işe
Geçip gideceğiz yeryüzünden ve gezip göreceğiz Dünya gözüyle.
Ah benim gölgesinde huzur bulduğum, durgunluğum
Tabiatının en vefakar olgularından öpüyorum..