Ebedî Yolun Gölgesinde

Varlığın eşiğinde uzar yol; sanki ezelden bir iz,
Adımlarım dokunur görünmeyen âlemlere.
İçimde kadim bir sessizlik: sorma, adı yalnız biz,
Gecenin nabzı karışır, ruhumun derin çöllere.

Yol kıvrılır; gök âdeta sonsuzluğun kapısıdır,
Her dönemeçte senin siluetin doğar zamana.
Bir ezel nefesi eser; aşk dediğin illetin kapısıdır,
Gördüğüm her ışık seni yazar gece yamacına.

Yürürüm; gölgem bile hafifler, hükmü verir zaman,
Sanki kader, ay ışığıyla önüme yazı düşürür.
Hangi âna baksam sen varsın; aşk dediğin bir mekân,
Ruhun, yolların içinden geçer de beni götürür.

Yol biter sanırsın; oysa sonsuzluk tam oradadır,
Ufkun ötesinde bekleyen bir sır gibi durursun.
Ben yolun kendisiyim artık; adımın yankısıdır,
Ezelden ebede uzayan o çizgide sen olursun.