Düzensiz ve Huzursuz…

Fırsat mı verirdim ben ayrılığa,
Bilseydim ardından pişman olurum!
Bedel ödetirsin bu dargınlığa,
Ne düzenim kaldı, ne de huzurum.

Bozuldu işleyen hayatın çarkı,
Nefretle sevginin kalmadı farkı.
Talan etti öfken bahçeyi, parkı,
Ne düzenim kaldı, ne de huzurum.

Gündüzü geceye katarak gittin..
Aşkı on paraya satarak gittin..
Sanki cehenneme atarak gittin..
Ne düzenim kaldı, ne de huzurum.

Dilinden beddua duymadım amma,
Gönlüm param parça, tutmuyor yama.
Bir kere gülerek gezerim sanma!
Ne düzenim kaldı, ne de huzurum.

Ağlarsın yediğim haltları görsen!
Duvara bulaşmış arzusuz busen.
Şayet hallerimi merak edersen,
Ne düzenim kaldı, ne de huzurum.

Meczupla girerim soğuk döşeğe,
Bilsen ne havalar çalar köçeğe..
Sıfatım ve şeklim uymaz ölçeğe..
Ne düzenim kaldı, ne de huzurum.

Tararım saçını tel tel sayarak..
Ne burnumda kokun, ne elde tarak!
Yaşanırmış amma zehir yutarak!
Ne düzenim kaldı, ne de huzurum.

Burcumu yokladım, sır mı, açık mı?
Akıllı mı başım, yoksa kaçık mı?
Saplayıp gittiğin kin mi, bıçak mı?
Ne düzenim kaldı, ne de huzurum.

Dişimle aş değil öfke dişlerim!
Düşmanı bırakır, dostu şişlerim!
İflâs tezgâhına düştü işlerim;
Ne düzenim kaldı, ne de huzurum.

Güneşe köpürüp, aya tükürdüm..
İçimden hatrını silip, süpürdüm.
Kâh vara kükredim, kâh yoğa ürdüm!
Ne düzenim kaldı, ne de huzurum.

İyiyi kötüden ayıramadım..
Yırtmadan resmini kayıramadım..
Bir türlü akıldan sıyıramadım..
Ne düzenim kaldı, ne de huzurum.

Dönsen mi, ölsen mi, karışmam artık!
Mutlu gönüllerle yarışmam artık!
Dörtlenip gelsen de barışmam artık!
Ne düzenim kaldı, ne de huzurum.