Duygulanış 2 Şiiri - Ahmed Aştiyan

Her baharda,
Üzerine basilan çimenin direnişi
Ve dirilişi,
Yılmayan,
Üzerine uzanırken ki
Olgunluğu.
Yalnızlığından, yıldızların
Kendi kendini infilak etmesi gibi
Ve güzelliği ışığının,
Kayarken ki dilek hakkı
Fenalığı.
Bir şarkının melodisinde almış , en güzel yerini,
Zamani dondurma isteği,
Tıpkı bir nehirin akması
Durgunluğu.
Ve intikamın asiliği,
Gözünün pekliğinden, tanımadığında kimseyi
Ve korkağın kaçışının seyri,
Dudak kıvrımlarının göğe yükselişi,
İlahi bir gülümseyiş
Mutluluğu.
Herşeye, karışır ruhu
Delirtir bir ses, beynindeki zarı
Olmak yada olmamak şüphesi
Ve kendinden başka yoktur zoru,
Kaplar vücudunu bir an ürperti
Ve ışık ötesi
Sonsuzluğu.
Bir "hiç" iken hatırlar anı,
Ve var olduktan sonra zamanı,
Cevap bulamaz, kendini var edeni,
Umut tükenmiştir ; üst insana
Bulamaz kendinden başka Tanrı..!