Duy beni Şiiri - Emrah Bekci 2

Duy beni!
Sevdim seni, kanıma karışır gibi,
Sevdim seni, ateşe yürür gibi.
Sen gözlerimi görmedin, sesimi duyamadın,
Ben susarak haykırdım sana,
Sen kör oldun, sağır kaldın.
Şimdi seni bu sessizlikte boğuyorum:
Duy beni!

Duy beni!
Ben seni kendimden bile sakınırken,
Sen beni başkalarının nefesinde unuttun.
Bir damla sevgi dilenmedim senden,
Yalnızca bir iz aradım gözlerinde:
"Ben miyim?" diye...
Göremedim!
Şimdi gözyaşlarım değil,
İsyanım akıyor avuçlarımdan:
Duy beni!

Duy beni!
Ben ellerimi sana dua gibi açarken,
Sen ellerini yalanlara uzattın.
Ben bekledim…
Geceyi, sabahı, ayları, yılları, hatta ölümü...
Hepsini bekledim senin uğruna.
Sen, bir "hoşça kal"ı bile çok gördün bana.
Şimdi sessizliğin yerine,
Çığlıklarım yerleşti:
Senli ahlarıma, beddualarıma!

Duy beni!
Ben yakıldım,
Ama yıkılmadım sanma!
Toprağa gömdüm adını.
Artık her dua, her ah senin için!
Ben susarken, içimde binlerce kez haykırdım sana.
Şimdi bu kanayan suskunlukla,
Sana son bir kez bağırıyorum:
Duy beni!

Duy beni!
Ben seni bir ömürlük sevdim,
Sen beni bir anda tükettin.
Ben kalbimi yakarken uğruna,
Sen yağmur olup yağmadın koruma.
Şimdi kalbimi avuçlarımda taşıyor,
Adını yırtarak, parçalayarak,
Tanrı'ya haykırıyorum:
Duy beni!

Duy beni!
Ne aşk kaldı içimde sana,
Ne de nefret...
Sadece dev bir sessizlik var artık;
Üzerine devrilen yeminlerin enkazında.
Şimdi dönsen de,
Hıçkırıklara boğulup ağlasan da,
Faydası yok artık!
Sadece bu çığlık kalacak kulağında:
Duy beni!

Duy beni!
Beni kaybettin!
Şefkatimi yerle yeksan ettin!
İçimdeki saf çocuğu,
Delice seni seven beni,
Sana inanan adamı,
Yaşarken öldürdün!
Şimdi nefes alan bu bedene bakınca,
Ruhumu çoktan toprağa verdiğimi anlayacaksın.

Ve bir gün,
Seni bir zamanlar seven ruhumun mezarına geldiğinde,
Feryat edip ağlayacaksın.

O zaman anlayacaksın ki:
Toprağa gömdüğün benim ruhum değildi,
Kendi yaralı, paramparça kalbindi!

Ve sen de,
Benim bugün sana haykırdığım gibi,
Yalvararak haykıracaksın:
Diyeceksin ki: Duy beni!