Duy Beni.. Şiiri - Kenan Kervan

Zamanın birinde diye başlayan öyküler gibi,
Anlatılır olmuş aşık gönüllere bizim sevdamız.
Bir varmış bir yokmuşuz seninle biz.
Sonu mutlu bitmeyen hikaye imiş aşkımız.
Bir ben doyamamışım sana, yok olan da benmişim meğer.
Erememişim muradıma eksik yazılan sevda masalında.
Kimse memnun kalmamış benim gibi bu eksik sondan.
Bekler olmuş bitmeyen sevdanın sonunu yaralı kalpler.

Şimdi sen duy beni, duy da çağıralım mutlu sonları.
Saçlarını koklayarak mutlu yaşadı ve öldü desin meçhul romancı.
Bir daha hiç yağmadı zamansız nisan yağmurları diye,
Bitirelim mutlu sonla öykünün kalan kısmını.
Duy beni ne olur, her neredeysen duy sesimi.
Önündeki engelleri aşarak gel artık bana.
Bizi bekliyor sonumuzu merak eden can dostlar.
Gel de yeniden başlasın gönlümüz bu sevda masalına.

Bak çıkardı tekrar mürekkebi donmuş kalemini meçhulün eli.
İlk satırlar yazılmaya başladı bile çoktan.
Körelmiş duyguların şehvete dönüştüğü bir şehirde.
Evvel zaman içinde bir güzel yaşarmış diye.
Ben yerimi aldım geçmişten ders alarak bu hikayede
Bir sen yoksun gel artık; haydi, duy sesimi.
Olmayacak hiçbir şey eskisi gibi inan ne olur.
Bitirelim artık yarım kalan öyküyü, lütfen duy beni.