Duvardaki Kör Adam Şiiri - Dursuncan Yildiz

Duvardaki Kör Adam

Umutsuz, kedersiz
Başımı eğik tutuyorum.
Yorgunum, duvara çömeliyorum,
Yorgunum, orada oturuyorum ve düşünüyorum:
Mucizeler olmayacak.
Her şey olduğu gibi kalacak.
Hiçbir şey görmeyen görülmeyecek.
Hiçbir şey görmeyen görünmezdir.
Ayak sesleri gelir, ayak sesleri gider.
Bunlar ne biçim insanlar?
Neden kimse durmuyor?
Ben körüm, sen de körsün.
Yüreğin selam göndermiyor
Ruhundan yüzüne.
Ayak seslerini duymasaydım,
Var olmadığını düşünürdüm.
Bir adım daha yaklaş! Otur,
Körlüğün ne olduğunu hissedene kadar.
Başını eğ ve göz kapaklarını indir
Sana yabancı olanı anlayana kadar.
Ve şimdi git! Acele ediyorsun!
Hiçbir şey olmamış gibi davran. Ama şunu unutmayın:
"Görmeyen, görülmez."