Duvar Saati Şiiri - Esra Yıldırım 2

Görmüyor, duymuyor, hissetmiyorum.
Fakat biliyorum.
Vakit geliyor.

Yosun tutan ağaca çalan bir el beni teniyle kavuşturdu. Parmakları arasında kayboluyor,
Avucunda kalabilmek için çırpınıyordum.
Beni tekdüze bir eşyayı taşıyor gibi tutuyordu.
Kaybetmekten korkmuyordu.
Zarar görmemden endişe duymuyordu.
Oysa ben,
beni rehin almış bu ellerde gelecek hayatım için tasalanıyordum.

Avucunda düşüp köhne bir köşeye sürüklenebilir hayatıma orada devam ederdim.
Ya da bizim gibi olanların bahçesine çiçek açtıran hayallerden birini yaşayıp yerimi bulurdum.

Yaşları avuçlarına sığdırmış el beni her an düşürecekmiş gibi hayatta tutuyordu.

İstiyordum.
Yerimi almak, günün her sattini takip edip dinlemek istiyordum.
Gece sessizliğinde onun ninnisini bir ben duyayım istiyordum.
Hazırdım. Tüm zamanı taşıyabilirim diye düşünüyordum.

Düştüm.
Duvar saati tutacağıyım ben.

Karanlık, tozlu bir yerdeyim.
Görüyorum.
İki metalin birbirine kucak açmasını duyuyorum.
Vakit geldi.