Duvar Kağıdı Şiiri - İbrahim Ateş

Bir bir çıkıyor dediklerim
diye diye ne dediğimi unuttum
raftan kalksın gayrı dediklerim
filizlensin hayata dair umudum
rüya göreyim yeniden
irkilerek uyanmayayım uykulardan

Masal diyarına gitmek değil arzum
biraz olsun kaçmak gerçeğin enkazından
korkmadan yaşamanın güç olmadığı
ertelenmediği güzel günlerin başka zamana
gerekçesiz yaşamak sadece
neden bu kadar zor

Kendi dünyasında kendine yeri olmayanın
kervansaray yapması gönlünü
limandan kalkan son geminin
bir tek kendini bırakması limanda
uzaklaşması gitgide kendinden
bir sonbahar ağacı gibi
dökülmesi dalından çiçeklerinin

Niye böyle oldular ordu halinde
hücum ederken beynimin hücrelerine
savunmasızım kavgalar arasında
bir bağırsam herkes duyacak
susuyorum uzun uzadıya
taşıyorum gamını dünyanın

Sinema dalında en iyi kendine yabancı ödülünü alan bir başrol oyuncusuyum
maharetim büyük ben acizim
korkum cesurlarda bölüm sonu canavarı
hal böyleyken nedendir bilmem
yalnız benmişim gibi aşamayan o duvarı