Duvağı Kanlı Peri...(İstanbul)

Gece oldu yine dilim kafiye arıyor kendine,yüreğimse gam
Koyu karanlıkların resmini çizerken şu fotur şapkalı ressam
Acıyı,hasreti,ümidi ve kederi aynı tuvalde can bulurken
Elindeki ince uçlu fırçayı kalemimi kıskandırırcasına tuvaline vururken düştün aklıma.
Kapıldım tarifsiz bir duygu harmanına
Adını koyamadığım bu duygu ilham verdi bana ve döküldün mısralarıma...

İlk sonlar tadında bir başlangıç olsun bu
Öyle buruk ve tutkulu
Tüm hasretlerimin acısı ve yutkunu...

Başlıyorum...
Hiç duyulmamış bir hikayeyle...

Zamanın ve mekanın kuşatamadığı bir yerde bir peri yaşarmış,
Tarihe geçmeyen bir zaman diliminde
Adına yazılmamış şiir ve güzelliğine söylenmemiş söz kalmamış
Onun için eli kılıç tutan yiğitler ölümüne yarışırmış
Güzelliğiyle yürek hoplatır ve gözleriyle yakarmış
Bir hastalıkmış o,devası da yine kendisi olan bir hastalık
Hal böyleyken kimselere yürek ucuyla bile bakmaz; bir ucu yanık yüreğini kimselere açmazmış
Meğer kimselere söyleyemediği,yüreğinde filizlenen bir sevdası varmış
Ve onun için dökülen kanlar,onun döktüğü gözyaşları kadarmış
Gözyaşlarına ad bile takılmış:Birinin adı Karadeniz diğerinin Marmara.
Ama bilememiş kimse,niye bu yaşlar, kime?

Güzelliğiyle nam salmış yüreği yanık periyi birgün aşıklarından biri esir almış ve tarih kana boyanmış!
Elden ele dolaşmış,üzeri kan revan,yüreği gibi perişan
Kimseler sormamış ister misin,sen ne dersin diye!
Artık esir o,ona el görünenlerin ellerinde...

Birgün bir yiğit çıkmış karşısına güzel perinin;
Uzun boylu,keskin bakışlı ve yüreği ona nakışlı bir genç...
İçinden geçirmiş güzel peri:'Bilmez mi hem bedenim hem yüreğim başka başka ellerde esir! '
Yiğit,bilirim demiş içini okur gibi güzelin,
-Bilirim ondan haber getirdim sana.
Merakla sormuş peri:Adınızı bahşeyleyin bana?
-Fatih Sultan Mehmet demiş elçi
-Peki mektup kimden?
-Göklerde Ahmed,yerde Muhammed,yüreğinizde ise aşka karşılık gelen zat-tan.
- Peki ne diyor,okur musunuz?
-Koruyucunuz olarak beni seçtiğini ve sizi o istediği için korumam gerektiğini.
-Güzel peri:öyleyse alın beni...

O ceylan gözlü bir peri
Deniz kokuyor uçuşunca etekleri
Boğazın suları nazlı nazlı köpükleniyor
Martılar sessiz...
Gölgemi sokaklarına bırakıyorum
Ve ağlıyorum nedensiz..

Şimdi daha iyi anlıyorum sisini; buğulu nefesini...
Ölmesin diye kaplumbağalar,dağbaşlarına domates eken kızlar gibi;
Duygulu ve cefakar sevgili...

Dar sokaklarına dalıyorum,nefesini soluyor,gözlerinde yanıyorum
Bakırköy'ün kalabalığına karışınca,uzaklardaki anılardan kalma bir dost sıcaklığını,
Eminönü'nde bir balık ekmekle açlığımı
Taksim'de hiç benim olmayan özgürlüğümü
Eyüp'te çocukluğumu
Ve Çamlıca'nın eteklerinde,üzerine senin toprağını örttüğüm dedemi bıraktığım sevgili...
Şimdi yine ırağına saldı kader beni...

Hz. İsa'nın da dediği gibi:'Vazgeçtiğin topraklar senin değildir.'
Ben hiç senden vazgeçmedim ki!

Mevsim kış sana üşüyor yüreğim
Ve baharına tomurcuklanıyor
Malum orta kuşak ülkesindeyim.

Ben şimdilerde bu hallardeyim...

Ve senin yüreğin; biliyorum ateş altında.Binlerce ölü...
Kayıplar artık düşülmüyor kayda.
Denizinde boğuluyor,karında donuyorsun!
Bu mevsim sana hiç yaramadı,bunu sende biliyorsun...

Ben sana böyle tutkunken,sen benden öte; benim varlığımın sebebine vurgunsun.
Yaradan'ın:'Sen olmasaydın bu alemi yaratmazdım.'dediği sevgiliye...
Sen esirken bilmem kimlerin ellerinde
Bundan tam 1450 yıl evvelinde
Senin kurtuluşunu müjdeleyen nebiye
Vurulman da tesadüf değil,
Hüznün mevsimine tutulman da!
Fatih almaya geldiginde seni
Kapılarını sonuna dek açman da...

Şimdi yanıyorsun hasretiyle nebinin
Ben sana böyle vurgunken
Sen su misali akıyorsun gözlerimden
Kıvrım kıvrım yol alıyorsun
Derya ne kadar uzaklıkta bilmeden...

Ama biliyorsun,toprağında nebinin yarenleri
Sense İstanbul; toprağıma işledim seni!

Seni böyle sevmek nedensiz değil şimdi anladım;
Ben senin yüreğindeki yarine aşinaydım...