Düşüyorum Şiiri - Ersan Yüksekkaya

Sayfalar boş
Sayfalar isyankar
Sayfalar beni yazmaktan aciz
Kalemin isyanı duyulur tepeden
Ve kelimeler bir bir intihar eder üstüme
Düşüyorum.
Karanlığa doğru düşüyorum
Karanlığa doğru düşünüyorum
Tutunacak bir dal ver bana Tanrım
Tütecek bir sigara
Dumanlar altındayım
İs kokuları çekerken ciğerime
Temizlenmemiş yüreğimin pisliği
Vicdanımın ağırlığı altında
Utanıyordum insanlığımdan
Kıskanıyorum köpekleri
Oysa cesur duygularım vardı
Duygularım korkar
Ellerim ıslaktı ağlamaktan
Cümleler yetersiz
Kelimeler yok
Gereksiz istediklerim
Bense kitapsız
Bense hadsiz
Ben de isterdim genç yaşta ölmek
Tanrı canımı almadı
Şimdi benim ondan alacağım
Bir ufak gençlik kaldı
Yine de hatalarım var
Yazmak gibi bir işe kalkıştım
Boyumu aştı
Boyunu aştı bakire suların
Uzaklardan akan derenin
En başında yıkanmış duygularım
Dere kirli
Dere artık kara
Dere artık yok
Pislendi dünya
Pislendi rüzgarlar
Ters esiyor çiçeklerin polenleri
Damarlarından gam geçiyor Ağaçların
Köklerinde ölüm korkusu var
Ağaçlar soluk kahve
Kahveler her zamankinden acı
Gölgeler sıcak
Sıcaklar her zamankinden soğuk
Güneşse buz gibi
Buzlar her zamankinden daha çok eriyor
Yakıyor Güneşin dondurucu sıcağı
Batıyor Güneşin doğuşu
Kan emiciler gibiyim.
Korkuyorum güneşten
Sığınıyorum karanlık gölgelere
Aysadım
Tanrıdan kaçacak yerim kalmadı
Yargılandım
Bir gölge yalnızca tutukluluk
Bir saye ister gecenin karanlığı
Belki de ona hasret ona tutuklu
Geceler şimdi hüküm giydi
Geceler şimdi ambargoda
Kafalar omuzlarda yaslı
Benim başımsa bedenime ağır...