Düşünüyorum Şiiri - Gültekin Avcı

Düşünüyorum loş pencerelerde titreyen lambaları,
Annemin fısıltıyla örttüğü uykusuz duaları
Sobalı evimizin dumanla örttüğü sabahları
Ve aynada çatlayan çocukluğumu, küskün hatıraları

Düşünüyorum, un çuvallarının üstünde uyuyan geceyi
Babamın ayak sesini tanıyan çatlak tahta döşemeyi
Tarih kitabımın arasında kurumuş şakayıkları
Ölmüş bir dostun bana bıraktığı son bakışları

Düşünüyorum dikenli telleri olmayan esaretleri
Hatıraların ölü havasına yükselişleri
Ve boşluğa uzanmış gölgemsi kinleri
Bilinç akışıyla kıvranan ve can veren şiirleri

Caddenin uzaklardan gelen gürültüsü
Geceleri yürüyen ve düşünen masumun ölüsü
Uyuşuk ve şekilsiz elemleriyle süzülüyordu
Çağın bakışsız oyuklarına melâl gölge gölge dökülüyordu

Gözleri gülüşüne katılmamıştı
Bomboş ve donuk bakıyorlardı
Kendisini solduran fırtınadan
Engin bir çığlık duymuş şaşıyorlardı

Düşünüyorum kibrit alevince titreyen hayatları
Yanağımda kurumuş adil ve şikeste gözyaşları
Belki insandım seziyordum elim dramları
Çığlıklarla dolu bir kâinat ve granitten vicdanları

Düşünüyorum feryat ve figanları
Varlığımdan eksilen zerrelerle dolu bir başka yerde
Bir başka varlığın yaratılmakta oluşu hislerimde
İki zulmetli sonsuzluk arası bir caddede
Kendilerine bağışlanan kısacık bir günışığı elde
Bir varmış bir yokmuş varlıklar, “carpe diem” demekte
Ânın sefasını sürme gayretinde

Düşünüyorum her gece, her seherde
Düşünüyorum her zaman her yerde
Düşünüyorum seni
Düşünüyorum beni
Düşünüyorum…
Düşünüyorum düşünmeyi
Düşündüğümü düşünmeyi
Düşün(e)meyenleri düşünmeyi
Düşünülmeyenleri düşünmeyi
Kendi gölgeme bakmayı,
Karanlıklarla dost imgeleri bir bir yakmayı
İnsan olarak kalmayı

İnsan olmanın
Ve insan kalmanın
En onurlu direniş olduğunu unutmamayı