Ölümü sık sık hatırlayınız;
Lakin mezarda uyanmak da var.”
İnsanlar da çiçekler gibidir;
Tohumla yeşerir, büyür ve olgunlaşırlar.
Dünyaya en verimli olmaya çalışırlar.
Şura, bura derken bir de bakarlar ki,
Geriye kalan birkaç yaprak ve hayat hikâyesi…
Ah! Derler; derleneyim, toparlanayım;
Bak, saçlarım bembeyaz olmuş,
Derken bir de bakarlar ki teneşirdeler,
Karşısında bitmeyen, bir zaman parçası…
Bu neydi? Bu ebedi hayat ve mekândı.
İnsanoğlu hala düşünmez mi?
Keşke başına gelecekleri bir bilseydi!
İşte o zaman gece gündüz
Gözlerinden ırmaklar gibi yaşlar akıtırdı…”
Ekim 1988
İstanbul
Kayıt Tarihi : 5.12.2009 19:59:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!