Düşüncede Lal Kalmak Şiiri - Tuba Gürdere

Nasıl özgürse insan ve takıyorsa duyuşlarına bir kanat,
yoktur insanın özüne süzülmesinden başka bir değer.
Gökler dahi kilitlidir,görüntüdür göze.
Gönlümüzün anahtarıdır daima yücelen göğe.
Yürek buluşur uçsuz bucaksız mekanlardan.
Gözgöze gelişindeki yakınlıktan,
sonsuzluk sunardı bakışına bir an.
An büğürdü zamanda.
Zaman tarifsizdir bir an.
Hissetmek, kalpten bir anlam arasında,
anlamak kazandırırdı çözümsüz ifadelerde.
İnsan laldir düşüncede.
Suskunluğun belirtisi,izah ederdi bakışlarda ki anlamı.
Kelimeler yorgun düşerdi bir anın huzurunu anlatmakta.
Çünkü zaman dahil değildi bir an bir ana.
An geniş bir zaman olup yaşamak içindi kendini.
Kendi duyuşunun zamanı belki zamansız.
Bir an önce gördüğün bir an sonra yoksa.
Oysa vardır gördüğünden öte sonsuz.
Ancak görüşünün sonsuz iç duyuşları vardır.
Anda yaşıyorsun diye sanma bir an zamandasın.
Belki bir candasın belki bir zandasın.
Laldir düşüncenin gerçekliğinde zaman olmak.
Bilinmez bir andır kendini kendinden öte duymak.
Bilinmeyen bir duyuşta,özde kalpten can olmaktır.
An dirilir, zaman bütünlenir duyuşuna.
Manada zamansızdır insan.
Düşüncede lal kalmak, zamanın iç sesidir.
Savrulurken derin hudutsuz iç geçişler.
Alevlenir düşünce duyuşunun yangınlarında.
Aşk kalbe bütünlenirdi gerçekliğin yanışlarında.