Düşte Gör Şiiri - Hamit Atay

Düşte Gör

Bir gece yarısı, gözlerimi kapadım,
Sessizliğin koynunda uyandım,
Bir başka âleme sürüklendim usulca,
Bir düşe daldım, seni gördüm, düşte gördüm...

Yıldızlar yol gösterdi,
Ay, gümüşten bir ırmak gibi aktı üstümüzden,
Gökte, yerde, içimde sen,
Sonsuz bir rüyanın tam kalbinde.

Saçların rüzgâra karışmış,
Adını bilmediğim çiçekler dokunmuş tenine,
Ellerin avuçlarımda,
Sıcak bir seher yeli gibi titriyordu.

Düşte gördüm seni,
Bir akasya ağacının altında,
Zaman durmuştu, dünya susmuştu,
Sadece sen vardın, sadece ben...

Söz söylemedik,
Gözlerimiz konuştu o gece,
Bir bakışta bin yıllık hasret,
Bir gülüşte unutulmuş sevinçler vardı.

Düşte gördüm seni,
Gökyüzü maviydi, deniz durgundu,
Kuşlar ismimizi fısıldıyordu,
Ve ben her fısıltıda biraz daha sana varıyordum.

Ay ışığında yüzün,
Bir nehir gibi akıyordu içime,
Susarak, dokunarak,
Zamanı aşarak…

Düşte gördüm seni,
Bir çocuk gibi saf,
Bir şair gibi kırık,
Bir sevda gibi sonsuzdun.

Ellerimizi uzattık birbirimize,
Aramızda ne şehirler vardı,
Ne yıllar, ne korkular,
Sadece gözlerimizin sessiz yeminleri vardı.

Sonra bir ses,
Bir çağrı, uzaklardan,
Ve sen ağır ağır kayboldun sisler içinde,
Ardında kalbime işlediğin bir özlem bırakarak.

Uyandım.
Gözlerimde nem, ellerimde boşluk,
Ama içimde sen,
Düşümde gördüğüm o sonsuz sevda…

Düşte gördüm seni,
Ve biliyorum,
Ne kadar ayrı düşsek de gerçeklerden,
Kalbim her gece aynı yolu arayacak:
Sana çıkan o düş yolunu…
Şiir Hamit Atay