Düşmeyen Kadın Şiiri - Özlem Dönmez

Yıkıldığını sandılar,
Sustukça güçsüzleştin sananlar oldu.
Ama bilmediler ki
Senin sessizliğin,
En gür bağırışındı aslında.
Kaç geceyi uykusuz geçirdin,
Kendi yaralarını kendi ellerinle sardın...
Bir çift omuz beklemeden,
Kendine sırt oldun.
Kırıldın...
Ama her kırık yerin
Sana yeni bir yön çizdi.
Acıyla tanıştın,
Ama acıyı eve çevirmedin.
Kaldın...
Ama kendini hiçbir zaman
Orada unutmadın.

Birileri gittiğinde yıkılmadın,
Çünkü senin içinden
Hiç kimse yürüyüp gitmedi.
Sen hep kendinle kaldın.
Ve bu dünyada
Kendine en çok sahip çıkan kadın oldun.
İşte bu yüzden
Ne zaman düşer gibi olsan,
Bir yerden, bir başka Özlem
Kaldırdı seni.
Sen düşmedin.
Çünkü sen,
Düşmeyen Kadındın.