Düşen Yapraklar Şiiri - Dursun Yelken

Ayrılık nedense hep güzün gelir;
Daldan ayrılarak düşen yapraklar.
Bütün canlılara bir hüzün verir,
Yelde savrularak düşen yapraklar.

Bir zaman yemyeşil, hayat kokardı,
Dallarla oynaşır, onu saklardı.
Güneşe de kalkan olur, bakardı;
Dallardan sarkarak düşen yapraklar.

Sanmayın yerinden bıkmışta iner,
Rüzgârda savrulup pervane döner.
Sararmış, tükenmiş bahtına yanar,
Umutsuz dönerek düşen yapraklar.

Artık ömür bitmiş, vadesi dolmuş;
Esen rüzgârların esiri olmuş.
Belli ki hasretten sararmış, solmuş;
Dalından koparak düşen yapraklar.

Umutlar tükenmiş, ayrılık çağı;
En nihayet toprak olur durağı.
Dikeni de özler gülün yaprağı,
Dikenden kaçarak düşen yapraklar.

Mazlumoğlu kendi haline bakar;
Ağaç viran olmuş, dalına bakar.
Yenisini gözler, yoluna bakar;
Çaresiz bakarak düşen yapraklar.
10 Ekim 2015