Düşen Melek Şiiri - Yavuz Erdin

Karanlığa düşen tüm ruhlar.
Bir tefecinin elinde çaresiz.
Telaş içinde cennette yaşayanlar.
Şeytan kurtulmuş cehennemdeki azabından.

Dünya düşmüş bir ateşin ortasına.
Buhranlar sarmış dört bir yanını.
Karanlıklar prensi cehennemi yeryüzüne taşımış.
Azabeder bedenlere hem de diri diri.

İhanet,kokuşmuşluk ve ikiyüzlülük.
Ne varsa hayal ettiğin.
Gelip dayanmış kapına en melanetliğiyle.
Bundan kaçışın yok,kurtulamayacaksın.
Çekecek o pislik seni bataklığına.
Arınamayacak ruhun,çıkamayacaksın o gayya kuyusundan.
Karanlıklar prensi zannediyormusun ki vazgeçer huyundan?

En habis günahı bile tertemiz gösterecek sana.
Kandıracak seni,kaybolacaksın günaha bulanmış mutluluklarda.
Herşeyin ne kadar sahte olduğunu kavrayamasanda.
Anlayacaksın bir gün fakat kalmak tatlı gelecek iblisin oyununda.

Belki birgün çıkmak isteyecek,bıkacaksın zamanla.
Bir kurtuluş ümidi çakacak o vakit ruhunda.
Aydınlıklara kavuşturacak bir el arayacaksın.
İşte o pişmanlık anında seni yaradanı hatırlayacaksın.

Tövbe kıl,gözyaşı dök,yalvar yakar Rabbine.
Belki merhamet edilir,affedilirsin onca günahın içinde.
Kanmayın artık şeytanın güzel gösterdiklerine.
Kurtuluş zordur,gitmeyin onun peşine.
Doğru menzilde kalın,dürüstçe yaşayın hayatı.
Düşen Melek olmaktan koruyun o zavallı ruhları.