Düşe Kalmak Şiiri - Bahçe Ee

Gölge bir hayatın ön sözüne saplı
kendi sunağıma okuyacağım söz diziminde 
Ağzımda pervasızca bekleyen cümleler 
hamle bekliyor hayata
Paradigmalarımı paraflayıp sunmalıyım
Rahlelerde kurgulanmış düş kırıklığı dramlara
Kurumuş gözlerimi ve kısır umudumu
"Ermişin Bahçesine"gömdüğüm söyleniyor

Sesime kurulmuş hüzne eşlik eden ahlarla
Gayya kuyusuna düşmüş kalbimde
Efendi olmayı terk etmek üzere zihnim
Fütürist bakışlarla gecelemekten
yorgun düşmüş
Yarının gıyabında göbeklenmiş kimliklerime
göç ediyorum

Bu kaçıncı alaşağı edilişin
Eyy Sevinç!
Haram sözcüklerle 
Acının fedailiği yapılıyor şimdi
Fazileti konuşuluyor 
Felsefesi yayılıyor haris bakışlarda 
Tasnif edilmiş kavimler gibi içim 
Tasvir edemiyorum aklımın tasmalarını 

Susmak bilmeyen ihtarlar
Kırk yıldan beri
Kırk ayrı kuyudan yankıları 
Ayakları yere basmaz çocukları karşılarken ruhum
Tek sesli doğumların çığlıklarıyla susturulmuş
cümleler bileniyor
Cuntacı duyguları mimliyorlar hemen
Misyonerlere sattım dudaklarımı 
Kendi ıslahatımı minberden duyurduktan sonra
Sabah namazını müteakiben
Bir vefat zannedilmesin

Bir nehrin,
coğrafyasından çektiği sancılar gibi kıvranıyor dilim
Dilim desem de benliğimin belgesi
Ömrüme dizayn ettiğim dogmaların 
diyetini ödüyorum belki de

Doğaçlama şiirler gibi yaşasaydım keşke
Ahh! Şu keşkelerle aramızdaki virgülü kaldırıp 
nokta koysam
Dahası bir tiyatro perdesinde öldürürsem 
Ki her insanın düğümlü dileğini açmış olurum
Kahraman gömleğini giyerim belki de

Bir şiirin kucağında dinliyorum kendimi
Ve avutuyorum
Dik açılı diklenmelerimi terk ediyorum
Fitili sönmüş icimi
Derin bir uykuya bırakıyorum 
Düşlerimde bir derviş sabrı büyütene kadar

Feyza