Dürüstlük ölmüş Şiiri - Yasemin Güven

Hayat gülmediği gibi bizi seven sevdiğini sandığımız insanlarda güldürmedi...
Biz herkese ev ocak oldukda güvendiklerimiz dünyamızı yıktı geçti...
Sonra sonrasımı sanki suçlu bizmişiz gibi kendilerini haklı çıkardı...
Şimdi güven diyorlar neye kimlere güveneyim güvenip sırtımı döneyim...

Dost dediklerim yar bildiklerim sırtımdan vurup hançerlediler...
Şimdi yoldan geçen insanlara bakıyorum bir benmiyim diyorum...
Güven duygusunu kaybetmiş inancını yitirmiş elinden yaşama hevesi gitmiş...
Bana hep güvenme dediler ama ben güvenmeyi seçtim güvendim de sonra...

Şimdi kendimden çok güvendiklerim benim kıyamadıklarım meğer bana kıymışlar...
Ben ya sevemedim yada onlar sevgimi hakedicek insanlar değillerdi belkide...
İnsanın canını yakan nedir bilirmisin haklıyken haksızmışın gibi davranmaları...
Onlara sorsan haksız değilde haklıymış gibi kendilerini savunurlar...

Bana gelip sen iyisin diyorlar ben iyiliğimden kabeder oldum hep...
Herkesi kendim gibi merhametli sadık ve riyasız sandığım içindi kaybetmem...
Ayaklarımın dibinde öldüğünü görsem bir damla su vermicem insanlar var...
Haber salın heekese heryere insanlık merhamet dürüstlük ölmüş diyin...

YASEMİN GÜVEN