Durma çocuk Şiiri - Yılmaz Abdullah

DURMA ÇOCUK

Koş çocuk koş,
Çok hızlı koş,
Rüzgâra karşı,
Umuda doğru,
Durmadan koş.
Oyna çocuk oyna,
Dizlerin yara olsun,
Yüzün kirlensin,
Elbiselerin yırtılsın,
Umudun için oyna.
Dolaptaki dondurmayı ye,
Ye çocuk sorumsuzca ye,
Karnın ağrıyıncaya dek ye,
Yüzüne bulaştır, burnunla ye,
Bekleme kimseyi hepsini ye.
Acılara alış çocuk iyi alış,
Yakalandığında dizlerin,
Sopa yediğinde gözlerin,
Suskunluğunda sözlerin,
Çok sevince yüreğin ağrır.
Vazgeçme yılma çocuk,
Yaşamdan vazgeçme,
Umuttan asla vazgeçme,
Sevmekten hiç vazgeçme,
Dolu dolu gül çocuk.

Umuda yelken aç çocuk,
Geleceğini kurmak için,
Bol kitap oku yaşamı gör,
Umudu kendin kur çocuk.
Göklere iyi bak çocuk,
Belki gökleri alırlar senden,
Hücrelerde geçer yılların.
Zindanlara hazır ol çocuk.
Yarınına sahip çık çocuk,
Zor günler seni bekliyor,
Canın yanacak seveceksin,
Canından çok be çocuk.
Sevdanın tarifi yoktur çocuk,
Sen bulacaksın yazacaksın,
Çok seveceksin insanlığı,
Hele birini çok seveceksin çocuk.
Gecelerin uykusuz geçecek çocuk,
Ayakta uyumayı öğreneceksin,
Uykusuzluğun sebebi kimdir,
Bulacaksın günün birinde çocuk.

Gül bahçesine gir çocuk,
Zaman küreğin elinde,
Bıçağın kuşağın belinde,
Gübreleri de alasın yanına.
Güllere iyi bakasın çocuk,
Dallarını kırmadan kokla,
Çapala diplerini usulca,
Sulamayı da unutma.
Güller narindir sevgili gibi,
Okşar gibi budayacaksın,
Kökünü kesmeyeceksin,
İlaçlamayı unutmayacaksın.
Gülleri seveceksin çocuk,
Onları küstürmeyeceksin,
Kokuları seninledir yaşadıkça,
Ölürken de unutamayacaksın.
Kokuları seveceksin çocuk,
Ölünce de gelecekler ardından,
Terk etmeyecek hiçbir zaman,
Sevdiğinin kokusu çocuk.

Dinlen biraz çocuk,
Çok koştun, yoruldun.
Bahçeyi çapaladın,
Güller tomurcuklandı.
Papatyalar çiçeklendi,
Ağaçlar meyvelendi.
Dinlen biraz çocuk,
Zulüm çalacak kapını,
Çok yoracaklar seni.
İşsiz kalacaksın,
Aç susuz kalacaksın,
İş bulup, işsiz olacaksın,
Hak aradığında mahkum
Olacaksın çocuk.
Faşizme direneceksin,
Coplanacaksın çocuk,
Elin yüzün parçalanacak,
Masum bir türkü söyledin,
İşkenceleri göreceksin,
Şimdi vakit var iken,
Dinlen biraz çocuk.
Belki de çok seveceksin,
Karagözlü bir kızı,
Uzak duracaksın her zaman,
İşkenceye tek girmek için.
Belki de vazgeçeceksin,
Sevginden, sevdiğinden.
O zaman daha çok,
Bağıracaksın meydanlarda,
Faşizme olan hıncını.
Belki de vaktin olmaz,
Dinlenmeye bir daha.
Adını unutacaksın,
Karagözlü sevdiğinin.
Hapislerde, zindanlarda ,
Geçecek uzun yılların,
Hasret kalacaksın sevdiğine.
Belki de sürgünlerde,
Ülkenden uzak geçecek,
Hasret dolu upuzun yılların.
Vakit varken dinlen çocuk.
Belki de sevdiğine yazdığın,
Binlerce şiirle, şair olursun
Günün birinde çocuk.
Okunmamış Şiirlerin,
Okunur sevdiğince,
Kitapların satılır vitrinlerde.
Sen yine de durma çocuk,
Dinlen dinlen koş, hep koş,
Düşlediğimde özgür dünyaya.
Verdiğin mücadele mutlaka,
Karşılık bulacaktır bir gün.
Sen yine durma çocuk yaz,
Her fırsatta yaz okunacaktır,
Elbet bir gün tüm okunmamış şiirler okunacak

Dinlendin çocuk, mola verdin,
Yorgunluğun geçmiştir sanırım.
Aldığın yaralar iyileşmiştir.
Şimdi öz eleştiri yapma zamanıdır.
Verdiğin mücadele için feda ettiklerine değdi mi?
Kazanımların neler oldu?
Sevdiklerinden vazgeçmene değdi mi?
Söyle çocuk, söyle yüksek sesle söyle.
Herkes duymalı kahramanlığını, yaptıklarını, Çektiklerini, duyanlar da duymalı öz eleştirini.
Çocuk çok uğraştın Devrim olacak diye.
Devrim denince gözlerin parladı yıllarca.
Adını Devrim koydun ilk oğlunun cesurca,
Yılmadın Evrim koydun ikinci oğlunun adını.
Sevdiklerinden vazgeçtin gözünü kırpmadan,
Defalarca ölümü çağırdın ölmeyecekmiş gibi.
Sevdiğinden kopmana değdi mi, söyle çocuk?
Yıllarca çapaladın bahçeni, gübreledin diplerini,
Çiceklerin tomurcuğa geldi, koku saldı her yana.
Söyle çocuk gördün mü ne renk çiçeklerin?
Kokuları nasıl tomurcukların, menekşeler nasıl?
Yıllardır yazdın çocuk, binlerce okunmamış şiiri.
Sevdiklerine ithaf ettin tüm yazdığın şiirlerini.
Demişlerdi, bir gün okunur okunmamış şiirlerin.
Şiirlerin kitap olup raflarda yerini aldı mı?
Her sey bir yana Karagözlüne varabildin mi?
Uğruna hiç bir şeyi gözünün görmediği kavgan nasıl?

Yılmaz Abdullah