Dünyanın kapısı Şiiri - Melike Cakmak

Uzun koridorların çıkışı mezralar ,
Ağlayan dünyalıların labirentlere merakı bundan.
Dünyanın borularına sıkışan her tavşan,
Harikalar dünyasına çıkmak için hayaller kuran.
Kozmozun surlarında ,en tepede uyuyan kral
Bir şaklabanın avucunun içinde tavaf etmektedir.
Adalet için süsleyip durduğumuz Sancaklar,
Dünyanın dengesine köpürüp durduğumuz
bozuk terazilerdir.
Kıyılar binlerce porsuğu içinde barındırırken,
Kıyısını geçip deryayı avuçlayan bilgeler kayıp.
Dert ve dava tasvipten öte değil artık.
Tereddütlerin yeri yurdu yok ,
Halklar arasında dinsiz olmaktır, tereddüt hissiyatı .
Kristalleri olmayan hakikat yok , öyle sanılır.
Hakikatin tokmağını bulamıyor kimse,
Bilinmiyor çünkü ,varlığın kapısı yok;
Ve belki de kayıp...

Kıyıdan geçen derinlerdekini yüzeye çıkarma çabasında.
Yüzmeyi bilmeyenler diplerdeki kökleri geniş,
Dev yosunu çekiyor ,çıkarmak adına.
Çaresizler, umulmadık bulunduklar var çünkü.
Aitin yeri ait olduğu yerdir ,herkes yerini şaşırıyor.

Yükselen hiç kimse alçaklara inemez
Merdiveni yoktur , tekmelemistir
Yalnız kalır , meyvaların arasında.

Yaşamak, gizli bir mahşer;
İnsanları dördüncü bir şahıs olarak izlemek nedir?
Dart önünde durmak gibidir,
Ve maalesef boştur bu meydan.
Henüz dirilmemiş ölüler gömülüdür
dünyanın kapısında....