Dünyânın Gözbebeği, Benim Cânım İstanbul

Şafak söker, tân ile, süslenirken seherler
Vecde dalar huşûyla, gönül eri neferler
Ziyâlanır ân be ân, gözlerdeki tüm ferler
Dünyânın gözbebeği, benim cânım İstanbul.

Dalga dalga yükselir, kalplerden ulvî bir ses
Kanatlanır cân gibi, burcu burcu her nefes
Mekân olur huzûra, her bedende cankafes
Dünyânın gözbebeği, benim cânım İstanbul.

Akşamüstü güneşin, gurûbtan yansır izi
Kapanırken kıpkızıl, yorgun rengiyle gözü
Üsküdar’dan yavaşça, doğar ayın nûr yüzü
Dünyânın gözbebeği, benim cânım İstanbul.

Yanıp sönen yıldızlar, gökyüzünde bir kandil
Vedâ eden yürekler, sessizce sallar mendil
Dost bağının gülleri, bekler şakıyan bülbül
Dünyânın gözbebeği, benim cânım İstanbul.

Kimler nasip almadı? Bağrında konuk olan
Kimler lezzet bulmadı? Sevgiyle gönlü dolan
Kimler mes’ut olmadı? Benzi gül gibi solan
Dünyânın gözbebeği, benim cânım İstanbul.

Târihin kadîm şehri, umûdların çerâğı
Efsûnlu güzellikte, sevdâların otâğı
Nice ulu mâbedin, mahşere dek konağı
Dünyânın gözbebeği, benim cânım İstanbul.

Rûhumuza şifâdır, “Yedi Tepe”den eüzân
Yükselir tiz perdeden, her vakitte her zamân
Bizden sonsuz selâmlar, Veliler, Eyüp Sultan
Dünyânın gözbebeği, benim cânım İstanbul.

Fatih’in vasiyeti, duâsı, can yapısı
Özüdür Ayasofya, İstanbul’un tapusu
Açılır esenlikle, gönüllerin kapısı
Dünyânın gözbebeği, benim cânım İstanbul.