gözlerini, ya da böceklerini açtığında ya da çaldığında (çünkü tam bir sahtekardı. İnsanlardan ne istediğini bilmeyen ve bilmeyen insanlardan ne istediğini) yüzüne böceklerle yaptı makyajını
(Bir sonraki satırdan itibaren öyküleyici bir yüklem sıkıntısından bunalacağız)
Nefesi daralıyor ve bir şey göremiyordu
Sesi çıkmıyor ve hiçbir şey işitemiyordu
Her geçen saniye dünyanın merkezine daha kuvvetlice çekiliyordu
yordu. yoktu. yoruluyordu
böcekler bazen ellerime dokunduğunda olağanüstü duru ve akıcı sakinliğime şahit olabiliyordum
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta