Düne Kadar. Şiiri - Necati Akıncı

Düne kadar;
Ne ruhum yoruldu fırtınalarla boğuşmaktan,
Ne bedenim yoruldu düşe kalka yaşamaktan,
Ne kalbim yoruldu gerçek sevgiyi aramaktan,
Ne de korkum oldu bulunca aşkı tadamamaktan...

Gün geldi biri ses verdi;
Çok uzaklardan yorgundu kaderiyle savaşmaktan,
Maddi manevi İhanetlerin ağırlığını taşımaktan,
Yaralıydı hainlerin iki yüzlülerin attığı tokatlardan,
Yine de ümitliydi gönül yaşını silecek birini bulmaktan

Sonra;
Kederle savaşmaktan yorgun sesiyle sıcak bir selam verdi,
Peçeli duygularında gerçek sevgiyi şefkati arar gibiydi,
Sanki aşkın çıplak sokaklarından geliyordu ayak sesleri,
Bir rüzgar olup esti ve alıp götürdü başka dünyalara bizi...

Daha sonra;
Bazen zamanın saatleri unuttuğu kırlarda dolaştık,
Bazen eflatun bahar yağmurlarında sırılsıklam ıslandık,
Bazen ırmak kenarında uzanıp ayaklarımızı uzattık, Bazen aşkın yasak ırmaklarında çırılçıplak yıkandık...