Düne Kadar Şiiri - Cuma Yüksel

Daha düne kadar biz dostuz,
biz sevgiliyiz,
biz arkadaşız,
biz şuyuz,
biz buyuz,

dediklerinde anlamıştım.

Dost olmadıklarını,
arkadaş olmadıklarını,
aslında hiç bir şey olamadıklarını…

Daha düne kadar eve gidince bana mesaj at,
bak merak ediyorum yoksa,
bu gece de biz de kal,
içeriz, dertleşiriz oğlum,

denildiği vakit anlamıştım,
bu hayatın samimiyetsizliğini…

Hakiki sevgiler, bu kadar dillendirilmezdi,
ve dinlendirilmezdi,
tek gözü kör olmuş hayatta…

Yaşamımızı kuran gibi göğüs hizamızda taşırken,
zor günlere bizimle birlikte,
göğüs gereceğini söyleyenlerin,
ilk fırsatta bizi sırtımızdan hançerleyebileceğini,
tahmin edebilmeliydik.

Nitekim gel zaman, git zaman…
zaman hançerli çıkardı bizi,
ya da haklı diyelim,
farkı yok..

Şimdi düşman olarak göremiyoruz,
hiç kimseyi...

Paramparça edilmiş aynaların kırıklarında,
tanıdık çok..

Ve cepheyi ilk kim terk etti,
önemi yok…

Savaş bitti,
kazananı kim, onu da;
bilen yok…

Şimdilik bize düşen,
biraz sus payı…

Ve haydi şimdi hep birlikte susalım,
protesto etmek için, tüm yalan konuşmaları…