Dumanın intiharı Şiiri - Hannibal Lecter

gece çökerken,
kimse görmüyor seninle birlikte
ışıkların da yorulduğunu
nefesin ağır
sanki dünyanın yükü ciğerlerinde saklı

bir dal daha yakıyorsun
odada tek ışık o
yine de hiçbir şeyi aydınlatmıyor
sadece karanlığı daha görünür kılıyor

duman gözlerine çarpıyor
yanmaktan değil artık,
çoktan sönmüş bir şeylerin acısıyla sulanıyor
ama akmıyor yaşlar
çünkü tükenmişlik kuru olur

her nefes bir mezar kazıyor içerde
ve sen
toprağın kaç avuç kaldığını sayıyorsun
parmaklarının titremesinden

yine de
bazen ateş ucu kıpırdıyor hafif
nereden geldiği bilinmez bir sıcaklık
belki unutulmuş bir gülüş
belki adını anmaktan korktuğun
birinin gölgesi
ama hemen sönüyor
umut hep en çabuk yanan şeydir

masanın üstünde duran kül tablası değil aslında
çökmüş umutların birikim yeri
her iz geçmişten kurtulamayan
küçük bir intihar

ateş giderek küçülüyor
senin konuşmaya cesaret edemediğin sözler gibi
bir şikâyet bile yok
çünkü karanlık,
insanı önce susturur

paket kapanıyor sonunda
sakince
bir hapishane kapısı gibi
ve sen biliyorsun:
dışarı çıkmayı hiç denemeyeceksin

...