Dudakların Bakireydi

deniz boğuluyordu
kıyıda şehrin izleri silik
aklım nefes alıp almadığımın telaşında
güzel bir karpostal anı vesaire...
şaşkın balıklar ağlarda

bir gök gürlemesi;
bulutların kahkahası gibi,
senin sarı saçların

ürperirken deniz
ve sersem dalgası

tek bir ağızda soluyordu yaşam
tek bir nebzede çoğalıyordu
sağlam içmiştim..
bozuktu ölümüne içen adamın kafatası
geride kalan şehrin iniltileri tırmalıyordu kulağımı

ve o an
ölümcül dudaklarını hissettim
hayvansı kıvrımlardan uzak
hayatın bittiği yerdi
ve hayatın başladığı
ve bütünüyle şu kahrolası hayattı

iki nefes karışıyordu birbirine
birinden hayat dışarı akıyordu
diğerinden içeri
ölürken fark ettim
dudakların bakireydi..
dudakların en ölünesi matemdi.