Dudaklardaki Anı Şiiri - Kamil Korgan

Bir duam vardı; dilime dolayıp ta
Sonunu bilmediğim ve hesap etmediğim.
Anlam veremezdim ıstırabıma
ve içten içe helakıma.
Her tün ü günüm teslim idi ah u zara…
Ta ki o âna;
Akıllara zarar hülyana, tarih attığın âna kadar.
Zülüflerin, albeni dercesine
özgür, mecruh ve melüldü.
Namahremdi ela gözlerin… Ve mihmandım ben ona.
Cüretime illetti, o suskun ve kapalı gözlerin.
Üzerine yıkılan tüm mazilerin altından
duyuyordum efganını.
Hüma kuşları alıp gitmişti, akıl denen keskinliğini,
Esirdin artık, o mistik aşkın ve akışın girdabına.
Cemalinde,
Ateşten bir dans vardı; sazsız ve sözsüzdü.
Nefesinde,
Bir titreme doğmuştu; cansız ve tarifsizdi…
O an, avuç avuç içseydim şad ruhunu,
İtirazın ram olurdu, solgun ve yorgun intizarına…
Ariftim, vakıftım tüm zerre ve dokunuşuna.
Âlemler boşaltırken vebalini tevbe kapısında,
Biz ise zayi oluyorduk zelil bakışlarda…
Ülfetin saadetten sarhoşluğunda yine de
dudaklardı akıllarda kalan,
Gözlerimiz kapalı taşıyorduk o tatlı külfeti.
İttifak eden sadece onlar değildi ki ey sevgili!
İzler, tatlar ve ısırıklar da vardı hani…