Duaya Dönen Cümleler

Çocuk bir taşın üzerine oturdu.
Cemil susmuştu.
Güneşin eğildiği bir andı.
Zaman da diz çöküyordu sanki.
Ve o an,
kelimeler yürümeyi bıraktı.
Konuşmaktan çok
olmaya başladı.
Hiçbir şey söylemeden
bir yaprağın üstüne yazdı çocuk:
> “Ey duyulmayan cümleler,
kendinizi duaya çevirin.
Çünkü konuşamadığımız her acı,
içimizde kıyıya vuran bir yakarıştır.”

Cemil buğulu gözlerle baktı ufka.
— Bu yolda söylenen her söz,
bir iz bırakır…
Ama sessizce çekilen kelimeler,
bir ömrü baştan yazabilir.
Çocuk anlamadı.
Ama anladı.
Bazen en derin anlayış,
anlamamaya yakın bir sezgidir.
Cemil devam etti:
— Şiirin içinden geçen bir cümle vardı hatırlıyor musun?
> “Benimle konuşmayan her şey, beni duyuyordu.”
İşte biz,
şimdi konuşmayan bir duanın içindeyiz.
O an gökyüzünde bir kuş belirdi.
Yavaşça süzüldü.
Sanki her kanat darbesiyle
bir cümleyi havaya yazıyordu.
Ve çocuk fısıldadı:
> “Dua gibi olmak istiyorum.
Sessiz,
ama yankısı uzun.”
Cemil gözlerini kapadı.
— O zaman şiir ol.
Çünkü şiir, bir duadır
tanımadığı tanrıya yöneltilmiş,
bir insanın kendine çağrısıdır.
Ve bir dizen fısıldandı:
> “Ey Rabbim,
beni duyanlar çok oldu,
ama beni dinleyen sensin.”
Bir rüzgâr geçti.
Cümleler savruldu.
Ama içlerinden biri
taşa kazındı gibi kaldı:
> “Her cümle dua olmaz,
ama her dua bir cümledir.”
Çocuk ayağa kalktı.
Küçük bir defter çıkardı.
Ve Cemil’in dizelerinden birini yazdı kapağına:
> “Sustum, çünkü kelime yetmedi.
Sustukça içimde bir dünya büyüdü.”
Cemil yaklaştı:
— Bu kitabın sonunda dua eden biri kalmaz belki,
ama herkes bir kelimeyi yüreğinde eğmiştir.
Ve bu da bir duadır:
Yürekle düşünmek.
Çocuk defteri kapattı.
Gökyüzüne baktı.
Ve şöyle dedi:
> “Dua etmeyi bilmem.
Ama kalbim bir şeyler anlatmak istiyor.
Şiirse bu,
sen yaz şiirdaş.
Duaysa bu,
sen duy…”
Cemil, uzun bir suskunluğun ardından,
elini çocuğun omzuna koydu.
Ve şu cümleyi söyledi:
> “Bu roman bir dua değildir.
Ama bu romanı yazan kalp,
dua etmeyi bilen bir kalptir.”
Ve işte tam o anda,
bir şiir mırıldandı rüzgârın dilinden:
> “Ey kelimeler,
yorgun yüreklerde barının.
Çünkü biz konuşamadıkça
siz dua olun.”