Dram Şiiri - Kadriye Akıncı

Dün bir çocuk gördüm rüyamda,
Uçuruyordu uçurtmasını gök yüzünde
Endişesi yoktu yarınlarından,
Bilmiyordu acı gerçeklerini dünyanın.
Saf bir tebessüm vardı çehresinde,
Uzun sarı saçları hafif rüzgarla dalgalanıyordu.
Bir anda mutluluğu gördüm o çocuğun yeşil gözlerinde
İlkbaharla beraber o da bir gül gibi açmıştı.
Yabancıydı sonbahara
Görmemişti hiç karanlığı;
Çünkü hep uyumuştu gecelerde…
Ama bir gün o da hasret çekecekti.
Belki vatanından ayrı düşecek,
Belki de sevdiklerini kaybedecekti.
Elbet o da izleyecekti yaz gecelerinde mehtabı,
Gergef gibi işleyecekti hayatını ay ışığında,
Nihayet o da sevecekti,
Sevilecekti,
Bekleyecekti…
Hep o sevgiliyi bekleyecekti.
Ama olmadı…
Korkunç bir olayla sarsıldım:
O sevimli çocuk koşarak uçuruma gelmişti.
Yolun sonuna geldiğini bilmiyordu,
Tam düşmek üzereydi ki dönüp bana baktı,
Ayağı kaymıştı artık
Yine de gülüyordu.
“Dur! Gitme! ” dedim, duymadı.
Çünkü o yoktu artık bu dünyada.
Koşmuştu, zirveye gelmişti ve düşmüştü
Uçurtması sahipsizce yükseliyordu göklere,
O çocuk, yeşil gözlü o çocuk, yoktu artık!
Bir anda gidivermişti.
Ölümün ne olduğunu bilmeden ölüvermişti…

(21.08.1997-Birecik)