Doyana kadar Şiiri - Enver Gokcay

Dün gece bir hüzün sardı gönlümü
Şöyle bir yokladım geçen ömrümü
Ölmeden önüme koyup ölümü
Ben beni ağladım doyanaaa kadar
Başımı yastığa koyana kadar

Dönmüştüm dalından kopan yaprağa
İlkbahar mevsimsiz bozulan bağa
Gıyaben kendimi gömüp toprağa
Ben beni ağladım doyanaaa kadar
Başımı yastığa koyana kadar

Geçmişi yad ettim kafama takıp
Albümdeki gençlik resimlerime bakıp
Bugünkü halime ağıtlar yakıp
Ben beni ağladım doyanaaa kadar
Başımı yastığa koyana kadar

Gerçekten ölmüş gibi hayaller kurdum
Ellerimle kefenleyip tabuta koydum
Dün gece ne yattım nede uyudum
Ben beni ağladım doyanaaa kadar
Başımı yastığa koyana kadar

Ruh bedenden çıktı geçti karşıma
SIMSIKI sarıldım mezar taşıma
Yalnızlığa inat yalnız başıma
Ben beni ağladım doyanaaa kadar
Başımı yastığa koyana kadar

Sandımki bir ara döndüm deliye
Sormayın sabredin anlatayım niye
Ardımdan ağlayan bulunmaz diye
Ben beni ağladım doyanaaa kadar
Başımı yastığa koyana kadar

Duvara dayandım diz üstü çöküp
Ellerim koynumda boynumu büküp
Sessiz ve sedasız gözyaşı döküp
Ben beni ağladım doyanaaa kadar
Başımı yastığa koyana kadar

Enver,im neyleğim insanlık hali
Nedense beğendim ben bu hayali
Yavrusun yitirmiş Ana misali
Ben beni ağladım doyanaaa kadar
Başımı yastığa koyana kadar