Dostun Gülü Şiiri - Hannibal Lecter

Taşın ne kıymeti var, değmez canıma,
Dağ da yıkılsa, gök de düşse omzuma.
Cellât ipini çeker, ben yine gülümserim,
Ama dosttan gelen gül, işte o deler bağrımı.

Taş atan el, korkunun esiridir,
Gül atan dost, işte zulmün piridir.
Taş düştü mü toz olur, un ufak gider,
Gül düştü mü kan akar, iz bırakır derinden.

Ben ölümü göze aldım, darağacı bana toy,
Zalimin okuna, hançerine alışkın bu soy.
Fakat dosttan bir gül bile hançer olur,
Abdal bilir, en ağır yük yârden gelir.

Ey dost! Bana taş at, incinmem,
Beni dara çek, sönmem.
Ama gülünü gösterip sonra dikenini batırırsan,
İşte o zaman Pir Sultan bile yanar içinden.