Dostum için... Şiiri - Mehmet Tunçer

Bu sabah,güleçti yüzler,
Okula giden çocukların ardından
Anneler el sallıyordu balkonlardan.
Serçe kuşları aşk yaparken saçaklarda,
Simitçi bagırıyordu sokagın başında.
Arılarsa yeni açmış erik agacının,
Çiçeklerinden bal yapıyordu.
Sokagın öte başında,
Şimşekler çaktı,kızıl bir alev yükseldi,
Dumanlar sardı çevreyi.
Kuşlar kaçıştı yuvalarına.
Çiçekler kapandı korkularından.
Arılarda telaşla döndü kovanlarına.
O ise..
Birilerine duyurmak için sesini,
Bağırmak istedi bagıramadı.
İnanamıyordu..
Sım sıkı tutunmuştu yaşam agacına.
Şimdi diyordu şimdi
Bir el uzatırda çeker çıkarır beni kızılca kıyametin içinden.
Yüzünde garip ama korku dolu gülümseme
Şaşkındı...
Bu telaşlı kalabalık ürkütüyordu onu.
Gözlerini açıpta bakmak istedi sevdiklerine..
Sanki bu gözler onun deyildi,
Açamıyordu...
Zamanı geldi galiba diye geçti içinden..
Bıraktı her bir şeyi oluruna..
Dalından kopan yaprak misali
O da düşmüştü yaşam agacının dalından.
Buğün,gün batımı..
O nu kanlı bir kefen ile koyup mezara,
Önce avuç avuç..
Sonra kürek kürek toprakla örtüp üzerini
Onu orda bırakıp tek başına.
Döndük hayata..
Bu hayat ne garip
O hoşça kal demeyi ne çok severdi
Hoşça kal bile diyemedi..