Dostum Eudomos'un Mezar Taşı

Aklı yetince Eudomos, ölümü bildi,
hayatın tek sarsılmaz gerçeği
bir pusula gibi göğsüne astı—
iğnesi ruhunun derinliğini
Yıkılmış şehirlerin tozlu harabelerin
taşlarınadan imbikledi ördü zırhını.
Her yara bir yol, her ölüm bir kutup yıldızı.
Hakiki gerçekleri bir filozof gibi ördü
içinde harita
çentik çentik yön yön kendine döndü
Açık denizin hırçın dalgalarında
Gözyaşlarına boğlmadı
gençliği böyle geçti eudomosun
Korsanların korkulu rüyası,
Kaptanların bilge savaşçısı…
Meditaryanusun sevgilisi..
Kırıldığında dağılmadı,
yüreği ne taştan ne camdandı
Yaralarını göğsüne madalya gibi dizdi,
korku ve endişenin başını yaraları ile ezdi..
Çocukluktan "Hayır" demeyi öğrenmişti
başkasının yükünü değil,
kendi yükünü taşımayı seçmişti..
Bu dünyaya bir kapı açmaya gelmişti
duvar örmeye değil—
ve o kapıdan yalnızca hak edenler geçti.
Demir aldı ufka, merak kuşunun izinde,
mevsimlerin dans ettiği denizde.
Her dalgada kendine bir adım daha yaklaştı,
her rüzgârda daha güçlendi
Eudomos ömrünün sonuna yaklaştığını anladığında…
bir kale değil, bir bahçeydi—
rüzgârla eğilen, köklerinden kopmayan,
güneşi bekleyen,
Son limana vardığında gemisi,
ne rüzgâr fısıldadı ne dalga sesi
Şafak, ışığını çoktan yitirmişti.
Kaptan Eudomos,
kırık bir dalga gibi süzüldü toprağa,
kısa ömürlü gemisiyle, bir gün gibi sönerek.
Ama o, bu sonu baştan hazırlanmıştı..
Yolu güçlü adımlarla yürüdü
heybesinde benliği ile barışık ruhu huzurla ağır.
Rüzgâr saçlarını okşamasa, dalgalar yüzüne değmese de,
Eudomos, kendi şiirini yazdı.. mezar taşına

"son limana demirledi gemi, çıkmamak üzere,
çünkü ne rüzgardan ne de gün ışığından medet var artık...
işık taşıyan şafağı terkettikten sonra kaptan eudemosun
oraya gömül gün misali kısa ömürlü gemisi, kırılmış bir dalga gibi."