Dostluk Bitti Şiiri - Edip Ferhan Çiftci

Varlığında gözlerinin ışığına sığamamıştım.
Şimdiyse yalnızım.
İncitme beni!
Zaten ürkütüyor yokluğun bedenimi.

Biliyor musun?
Soğuk bir odada ıssızım.
Güneş ısıtmıyor sevgi görmeyen kalbimi.
Günyüzü görmüyor, yalnızlığım.
Dışarı çıkamıyorum,
Dolaşmıyorum sokaklarda.
Çünkü bulamamaktan korkuyorum seni!
Aşkta başkalarına çarpmaktan,
Kendimi yitirmekten,
Affetmeyeceğin bir adam olmaktan korkuyorum!

Affet, kaba saba bir adam oldum iyice!
Güneşli havalarda konuşamıyorum.
Bulutları görünce ağlıyorum.
Bak, yağmurlar götürüyor sessizliğimi.
Yıldırımlar alıyor söyleyecek cümlelerimi.
Evet, o gündü gökyüzünün ayrılığımızla delinişi!
Yağmurların bizim için yeryüzüne indiği.

Hatırlatıyor,
Sevginin yabansı rengi,
Gecenin hoyrat bakışları,
Gündüzün safça gülüşü,
Bende bırakılmış sensizliği…
Sürgün etmişim insanlardan kendimi.
Arıyorum kaldırımlarda yolumu, bulamıyorum.
Dostumdun!
Görmüyorsun.
Kayboldum bu hayatta,
Sensiz yürüyemiyorum.

Şimdiye kadar gülen bütün martılar,
Arkamda kanat çırpıyor.
Aşksız bir adamın gölgesinde ötüşüyorlar,
Biri yalnızlığıma çarpıyor.
Diğeri aşkımda hırpalanıyor,
Yardım edemiyorum.
Ayrılıkla götürdün çünkü ellerimi.
Alıp vermedin, seninle geçirdiğim günleri.
Yağmaladın, işgal ettin,
Peşimden gelen kuşları sevecek kalbimi!
Üzüldüm, üzülecek yanımı çaldın!
Tek şiirlik canımı, aşktan sonra bozguna uğrattın.

Biliyorsun,
Ben senden sonra kaybettim Tanrı'mı!
Ve derin bir yara aldım yalnızlıktan.
Gülüşüm eksildi.
Mutluluğum eridi.
Ama kızmıyorum sana.
Yalnızca,
Dostluk bitti…